Gebakken rabarber en Alzheimer

Vanochtend vroeg opgestaan en direct mijn yoga oefeningen gedaan. Prachtige muziek van Bliss stroomde door de kamer en met het zonnetje in de tuin schijnend dacht ik aan mijn dochter die op dit moment nog lekker in haar bedje lag op het magical eiland Ibiza.

Vandaag 22 jaar geleden werd ze geboren. Wat was ik trots op ons kleine meisje met pikzwarte haartjes. Terwijl ik zo’n 22 jaar terug in de tijd vertoefde, hoorde ik de huistelefoon gaan en dat kon er maar één zijn, mijn moeder natuurlijk, dacht ik.

Ik rolde van mijn yoga matje af en liep snel naar de telefoon die ik opnam met “wat super leuk dat je belt voor Maike haar verjaardag”. Ik wist namelijk zeker dat het mijn moeder was want die belt ons altijd voor dag en dauw ons bed uit om ons te feliciteren op verjaardagen.

Verjaardagskaarten

Echter sinds een paar jaren doet ze dit niet meer en ook de leuke en gekke verjaardagskaarten zijn niet meer zoals voorheen vanzelfsprekend in de bus. Eigenlijk had ze mij en Maike al 2 dagen geleden gefeliciteerd daar ze bang was niet op tijd te zijn.

Ik hoorde haar zeggen: “het gaat niet zo goed, want ik denk dat ik uit mijn huis moet toch? Of droom ik het maar?” Ze belde dus niet, zoals ik hoopte, om mij te feliciteren met Maike, maar omdat ze zich naar voelde met haar hersenspinsels die maar niet uit de knoop willen.

Na een kwartiertje met haar aan de lijn te hebben gezeten, was ze weer een beetje tot rust gekomen. Sinds een aantal maanden merk ik dat ze in de ochtenden vaak even de weg kwijt is door haar ziekte en vaak denkt ze dat ze naar gedroomd heeft en dat we niet meer van haar houden. Ik ben blij dat ze ons nog steeds belt om het te vragen of dat echt zo is zodat ik haar in ieder geval gerust kan stellen.

Op dat moment heb ik de keuze haar te verassen met te vertellen dat ik met haar wil lunchen. Ik besef echter dat ze straks wordt gebeld door de dagbesteding of ze mee wil naar de dagopvang en ik hou dus wijselijk mijn mond.

Na een half uurtje gaat de telefoon en mijn moeder meldt dat ze de man van het busje heeft weggestuurd daar ze zich niet lekker voelt. Op dat moment vertel ik haar dat ik dan gezellig bij haar langskom om iets leuks te doen voor Maike haar verjaardag. “Is ze jarig dan vandaag? En waar is ze nu?” Deze vraag heb ik de laatste weken veelvuldig gehoord en elke keer vertel ik weer waar haar kleindochter zich bevindt. Steevast zegt ze dan:“Ik vind het wel knap van haar hoor dat ze zo alleen reist”.

Bos en Lommer en de Landmarkt

Ik pik haar op bij haar appartement in Amsterdam Tuindorp en we rijden richting het huis waar ze als klein meisje is opgegroeid. In de Bos en Lommer in Oud-West. Veel kan ze zich niet meer herinneren, volgens haar is er te veel veranderd. Toch als we een poosje stil staan en zij terug kan duiken in de tijd, merk ik dat er wat herinneringen terugkomen. Ze herkent het hoekje en vraagt steeds aan mij of ze beneden woonden. Ik vertel haar dat dat zo was en dat ze een heerlijke tuin hadden.

Na dit bliksem bezoek reizen we weer terug naar Amsterdam Noord waar we richting het schattige dorpje Schellingwoude rijden. Ons huis grensde vroeger tegen dit leuke dorpje aan en onze huisarts woonde er ook. Nostalgie voor ons allebei dus. We reden richting de Landmarkt, een super leuke bio supermarkt met de heerlijkste broden en versproducten zo van het land van de boeren uit buurt. Wat een gave winkel is dit. Heimelijk verlang ik terug naar mijn Amsterdam of naar zo’n winkel in Vianen en omstreken.

We strijken neer op het heerlijke terras met uitzicht over de kruidentuin en de oude Schellingwoudebrug waar ik jaren overheen ben gedenderd met de bus naar zwemles in Amsterdam-Oost.

Ben ik hier vaker geweest?

Mijn moeder zegt: “We zijn hier toch wel vaker geweest? Nee mam zeg ik dit is de eerste keer. Dit herhaalt ze in de 1,5 uur dat we er vertoeven wel zo’n 10 keer en ik beaam dat we hier wellicht eerder zijn geweest of dat het lijkt op iets waar ze is geweest”. Ook al zeg ik dit, rustig wordt het niet in haar hoofd. Haar korte termijn geheugen dat kapot is zorgt ervoor dat het net lijkt of ze het al eerder heeft gezien.

Ik probeer onderwerpen in het hier en nu aan te snijden zodat ze niet de hele tijd herinnerd wordt aan het vergeten van dingen. Ik merk dat ze moe is van al dat denken. We eten haar favoriete broodje met tonijn op landbrood en ik snijd het voor haar in kleine stukjes zodat ze het makkelijk kan eten. Ze vindt het zalig en ik zie haar op haar manier genieten.

Verse aardbeien en gebakken rabarber

Na de voortreffelijke lunch liepen we samen nog even door deze geweldige supermarkt. Mijn moeder kocht verse aardbeien, een landbrood, groentesalade, blikje tonijn en een stukje kaas. Tegenwoordig eet ze heel anders dan vroeger valt me op. Ze heeft minder trek en eet dingen die ze vroeger “niet zo gezond” vond. Gewoon lekker doen, denk ik bij mezelf. Opeens zie ik haar zwaaien met een bos rabarber. “Ik wil deze ook” zegt ze. “Ik kan ze toch gewoon bakken”?

Mijn mams die vroeger altijd de lekkerste rabarber maakte weet het nu niet meer zo goed, of ze zegt bakken in plaats van koken. Ik neem het zekere voor het onzekere en zeg: “Volgende keer maken we het samen mam”.  Na een uur of vier samen doorgebracht te hebben, geweest, breng ik haar terug naar haar flat en loop nog even mee naar boven zodat ik weet dat ze weer veilig binnen is en we nemen afscheid van elkaar.

We roepen ik hou van jou naar elkaar en ik zoef met de lift naar beneden. Ik kijk nog even omhoog en ik zie haar zwaaien en ik zwaai terug. Ik start de auto en ik rijd om de flat en ik zie haar op het andere balkon staan. Gelukkig denk ik…..dat doet ze nog.

Alzheimer brokkelkaas

Ik denk terug aan mijn vader en ik herinner me die keer dat mijn vader dat voor het eerst niet meer deed in zijn Alzheimer jaren. Stapje voor stapje brokkelt meneer Alzheimer alles af. Vandaag heb ik inderdaad weer kleine dingen gemerkt bij mijn moeder die daar op duidden en tevens besef ik me dat ik heel blij mag zijn dat mijn mams er nog is en we nog redelijke gesprekken kunnen voeren in het nu. Maar oh wat zou ik graag willen dat ze het niet zo zou beseffen dat ze steeds meer vergeet want deze fase is volgens mij het aller moeilijkste voor haar en dat zou ik haar zo graag willen besparen.

Na een uurtje rijden ben ik thuis en besef ik me hoeveel energie zo’n bezoekje tegenwoordig kost. Ik kijk naar de stapel post die ik nog moet uitzoeken voor mijn moeder en plof neer op de bank en voel me verdrietig en boos en bang. Boos op Alzheimer en zijn gluiperigheid en bang voor wat nog komen gaat voor haar en voor ons zelf in de toekomst.

Mijn mams belt nog even en volgens mijn moeder is er een medicijn bij de apotheek tegen vergeetachtigheid en dat wil ze heel graag hebben. Mam, zeg ik, als dat medicijn jou helpt dan haal ik dat en wie weet ontvang jij de Nobelprijs omdat jij dat hebt bedacht. Ze is blij en ik denk, laat haar maar lekker denken dat het helpt, wie ben ik om te zeggen dat er nog geen medicijn tegen deze rot ziekte is en dat er vele onderzoekers dag in dag uit bezig zijn hier iets tegen te vinden. Voor haar en voor ons wellicht te laat?

 

 

 

 

 

Dag 2 in het Spaanse leven van Richard en José

Verjaardagsontbijtje

Het eerste wat we vanochtend hebben gedaan, is mijn neefje bellen, de zoon van mijn broer, hij was jarig vandaag. Na negen jaar Spanje is hij 2 jaar geleden  geremigreerd naar Nederland. We belden hem op face time en zongen hem met zijn drietjes wakker.

Na gedoucht te hebben liepen Richard en ik naar de banketbakkerij Garnier in de hoofdstraat waar we afgesproken hadden met de opa en oma van Barry voor een verjaardagsontbijtje ter ere van Barry. Na het ontbijt was het tijd voor onze eerste wandeling voor deze dag. Julia die inmiddels al naar de sportschool was geweest, wilde ook graag meelopen en zo gingen we even langs huis om haar op te halen.

Met zijn drietjes liepen we naar de haven van Denia en kletsten lekker weg over van alles en nog wat. Bij Mr. Fischer aan de haven een drankje gedronken en daarna weer teruggelopen. Eerst nog wat inkopen gedaan voor de warme middag maaltijd bij de Mercadona. Thuisgekomen een heerlijke maaltijd samen gemaakt. Courgettes, paprika en prei gebakken met kip en daarbij een heerlijke geitenkaassalade met peer. Vooraf een witte vino blanco met Manchego kaas.

Wat is basis geluk

Na de lunch een poosje op balkon in de zon gezeten, wat is het toch heerlijk die warme zonnestralen op je huid. Gewoon op een klein krukje op een balkon op tweehoog ergens in Denia voldaan na een heerlijke lunch. Puur genieten van de kleine dingen van het leven.

Vooral de basis dingen zijn zo echt en puur genieten, vind ik. Het met elkaar praten in de keuken of wandelend langs de boulevard of op een terrasje, naast elkaar op een minikrukje  op het balkon met de zon op je gezicht, samen op een rots met de vissersbootjes die terugkomen van zee. Ik voel me dankbaar voor al deze momenten.

Kwart voor 4 vertrokken we samen voor onze tweede wandeling richting het rechter gedeelte van de haven bij Zensa en de pier (Marina). Dit keer met z’n tweeën. Je zou zeggen dat je op een gegeven moment wel uitgepraat bent met elkaar maar bij ons komt er geen eind aan. Ik zeg wel eens er zijn maar een paar mensen waar ik een week mee kan doorbrengen en daar is mijn broer er één van.

Aan het eind van de pier en in de haven nog wat foto’s gemaakt en bij de Republic (zelfde eigenaar als van de Republiek uit Bloemendaal) nog even wat gedronken. Richard kende er een aantal mensen en ook mede eigenaar Jelle kwam ons even de hand schudden en een praatje maken. Van bijna iedereen krijgen we te horen dat dat wij als broer en zus wel erg op elkaar lijken.

Na een wandeling van bijna 1,5 uur kwamen we weer bij het appartement waar we een heerlijk avondje thuis zijn gebleven. We voelden ons  voldaan en lekker rozig. Rond een uur of half 10 nog genoten van wat broodjes met Manchego kaas en een vino tinto. Het was weer een mooie Spaanse dag.

 

 

 

 

 

 

Medicijnen ratatouille

Gisteren belde ik met de dagbesteding voor wat zakelijke dingen omtrent betalingen. Ik doe sinds een paar jaar de administratie voor mijn moeder en merk dat dat ook steeds meer nodig is. Gelukkig gaat bijna alles digitaal en met automatische incasso. Toen ik belde met de dagbesteding sprak ik een van de begeleiders en gaf haar het IBAN nummer door wat nodig is voor de automatische incasso.

Gezellig op de dagbesteding

Ik vroeg terloops of mijn moeder het vandaag naar haar zin had op de dagbesteding. Afgelopen zondag toen we even bij mijn moeder langs gingen om gelukkig nieuw jaar te wensen, sprak ze nog verbolgen over de slapende en niets zeggende mensen op de dagbesteding en dat ze hier absoluut niet tussen wilde zitten. De begeleidster vertelde me dat ze vriendschap had gesloten met een hele leuke vrouw en ook goed kon opschieten met een man die daar ook verblijft.

Schuldgevoel

 Opgelucht vernam ik deze boodschap en kon ik weer rustig aan het werk. Het is echt vreemd, ik ben zelfstandig ondernemer en besef me dat als ik niet werk dat ik vind dat ik er eigenlijk voor mijn moeder moet zijn om haar te ondersteunen. Haar huis eens opfrissen, haar kasten ordenen of gewoon lekker met haar naar foto’s kijken of muziek luisteren. Doe ik dit niet dan voel ik me schuldig, dus dan blijf ik gewoon werken zodat ik er niet aan hoef te denken. Kop in het zand? Ik sprak gisteren tijdens een netwerk bijeenkomst iemand die zei: ‘Ik werk elke dag van 9-6 en pas daarna of in het weekend ben ik er voor sociale contacten en voor familie. Ja dat is een duidelijke afscheiding. Mij lukt dat niet op dit moment. Misschien is het een kwestie van wennen aan meneer Alzheimer….

Fietsen en naar het strand

Vroeger wist ik dat ze zich lekker vermaakte. Ze was altijd op pad. Ze ging fietsen, wandelen, naar het strand, lekker de stad in of naar sport. Nu is haar wereld zo klein geworden. Alles maakt haar angstig en ze vergeet na een paar minuten wat ze daarvoor heeft gezegd. Ik snap heel goed dat dit niet de wereld is waarin je je fijn voelt.

Medicijnen en andere zorgen

Vanmorgen had ik haar aan de lijn en ze sprak ook haar gedachten uit. Ze vindt het leven best angstig en is bang voor de dood vertelde ze mij. Ook de medicijnen die ze nu krijgt, vindt ze niet goed. Ze wordt er misselijk van en ze zijn op. Wat hiervan waar is weet ik natuurlijk niet en probeer haar te vragen welke medicijnen op zijn door de naam op het doosje te lezen, maar ik word er niet wijzer van. Ik besef me dat we nu toch echt actie moeten gaan ondernemen met de medicijnen want we kunnen niet eens meer controleren of ze ze niet vergeet in te nemen. Het is voor haar een ratatouille van medicijnen geworden.

Het sprookje van de dood

Ik probeerde het onderwerp de dood nog even luchtig bespreekbaar te  maken door te zeggen dat ze een mooie leeftijd heeft en dat er ook veel mensen jong sterven etc. en dat zij dus maar mooi al die tijd heeft kunnen genieten maar dat hielp natuurlijk niet. Ik zei dat ik wel geloofde in een soort voortbestaan na ons overlijden maar daar kon ze zich niet helemaal in vinden, voor haar niet tastbaar genoeg.

Wachttijd van twee jaar

Nadat ik had opgehangen, voelde ik me verdrietig en machteloos. Misschien is het wel gewoon beter als ze helemaal geen medicijnen meer inneemt en dat de natuur gewoon zijn gang gaat, ging er door mijn hoofd. We worden tegenwoordig wel allemaal ouder echter de zorg rondom de ouder wordende mens wordt steeds minder. Sinds kort staat mijn moeder nu eindelijk op een wachtlijst met indicatie 4. De wachttijd is “gelukkig” maar twee jaar.

De telefoon gaat weer. Het is weer mijn mams. Of ik boos ben op haar. Nee hoor mams, dat ben ik niet, zeg ik tegen haar. Ik ben juist trots op je. En ze vertelt dat ze het best leuk vindt op de dagbesteding .

Ik leg de telefoon weer neer en kruip achter mijn laptop. Eerst dit even van mij afschrijven dat helpt mij bij het verwerken van mijn machteloosheid ten aanzien van meneer Alzheimer. Ik ben trots op je mam en ik hou van jou.

Mijn mams met schapenvacht tegen de kou

 

 

 

 

De stilte van de winter

 

Ken jij dat ook? De tijd van tot rust komen rond de maand december? Of is het bij jou een stormvloed die maar door blijft razen? De ene borrel na de andere borrel aflopen, snel de cadeautjes kopen in de uitpuilende en drukke warenhuizen en je laatste deadlines nog halen voor het eind van het jaar? En dan opeens realiseren dat de maand december weer voorbij is zonder de liefde en warmte te hebben ervaren van al het moois om je heen.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik ook het type twee was en dat de maand december altijd als een razende storm voorbij trok terwijl ik de weken ervoor juist zo bijzonder mooi vind om extra van te genieten.

Meer beleving vanuit aandacht en rust

Dit jaar word ik eigenlijk als vanzelf teruggefloten om meer in de rust te blijven en daarnaast heel goed uit te stippelen wat ik met mijn resterende energie ga doen. Ondanks dat ik nog steeds van mezelf alles moet doen zoals het verbeteren van mijn website, nieuwe workshops bedenken voor 2016, administratie wegwerken en allerlei andere zaken zoals het managen van ons huishouden en praktische regeldingen rondom mijn moeder besef ik meer en meer waar het werkelijk om gaat. Het bewust leven en ervaren van het moment. Je kunt naar mijn mening ook veel meer beleven van die momenten als je die vanuit aandacht en rust doet. Maar lukt mij dat ook?

Als de blaadjes vallen

Eigenlijk is de onderstroom van de winter al langer aanwezig. Eerst vallen de blaadjes van de bomen soms gepaard met harde wind en regen en dan opeens zijn de bomen kaal. De stam van de boom blijft met zijn takken staan en laat letterlijk en figuurlijk de dingen van het afgelopen jaar los. Sommige bomen staan er trots en stevig bij en anderen wat troosteloos en triest met hier en daar nog wat blaadjes die ze moeilijk kunnen loslaten.

Zo gaat het bij mensen soms ook. De een maakt de balans op van het afgelopen jaar met zijn hoogte- en diepte punten, geboekte successen, liefdevolle ontmoetingen en momenten van verdriet. De ander kan moeilijk met deze tijd van verstilling omgaan en blijft misschien maar doorgaan om maar niet te hoeven voelen, daar deze verstilling ook gepaard kan gaan met verdriet, emotie of misschien wel depressie. Dus liever vermijden?

Stilleven in de tuin van vrienden

Van het weekend keek ik vanuit een prachtig mooi plekje bij vrienden bij hun de tuin in. Hier waren de bomen nog niet helemaal kaal daar de Amerikaanse eiken veel later hun blad verliezen en de dennenbomen helemaal niet. De vogeltjes vlogen af en aan en het was net of ik naar een stilleven zat te kijken. Ik besefte me hoe fijn het is in het nu te leven en met mensen te zijn die openhartig zijn, hartelijk en gevoelens delen. En tegelijkertijd besefte ik me dat iedereen zo zijn eigen manier heeft om zo de verstilling van de winter te ervaren.

Bewust plannen

Mijn zakelijke afspraken en mijn privé afspraken plan ik deze maand december bewust om tot een goede combinatie te komen van activiteit en passiviteit. Zo plan ik een aantal workshops in op het gebied van familieopstellingen en organisatie opstellingen, coaching gesprekken en bereid ik een offerte aanvraag voor op het gebied van communicatie advies.

Op privé gebied plan ik een sauna dag met mijn zusje en bonus mams, geef ik me op voor de vrouwencirkel, ga ik zaterdag naar een workshop familieopstellingen met mijn dochter en kijk ik uit naar een aantal  etentjes met goede vrienden en familie, mag ik van mezelf minder sporten deze maand, onder een dekentje kruipen en series kijken en huilen bij liedjes en programma’s die me aangrijpen want dat is zelfs verrijkend voor je EQ heb ik gelezen.

Laat maar los wat niet meer nodig is en laat ontstaan wat vernieuwend is om verder te kunnen gaan en tot mooie creaties te komen. En ik moet zeggen dat voelt goed. Go with the flow en straks na de vrouwen cirkel van 23 december bij PureNes, zennnnnn onder de den.

 

 

Bam! Weer een diagnose dementie

Vandaag kwam de dankbetuiging binnen naar aanleiding van de uitvaart van mijn lieve paps. Wat een mooie foto staat er op de voorkant van het kaartje, echt zoals ik hem graag herinner.

Het is alweer bijna vijf en een halve week geleden dat hij overleden is en toch lijkt het alsof het gisteren is gebeurd. En ondanks dat het nog maar zo kort is, gaat het leven gewoon weer verder alsof er niets gebeurd is. En ik voel me verdoofd, verdrietig, eenzaam en soms boos.

Natuurlijk ben ik ook blij dat hij niet langer meer gevangen zit in zijn dementie en afasie en dat hij weer zo vrij als een vogel is, dat wel. Maar dat het zo snel zou gaan, had niemand verwacht. Na vier jaar gevangen te zijn geweest in zijn ziekte kan hij nu weer vrij zijn, vrij als een vogel en daar ben ik wel blij om. Het proces van dementie is genadeloos hard, voor de persoon zelf en voor zijn naaste omgeving. Super veel respect voor mijn bonusmoeder die zo lang voor hem heeft gezorgd in zijn vertrouwde omgeving.

En nu het proces van mijn moeder. Op de dag van de crematie van mijn vader staat de CT scan van mijn moeder gepland in het Boven IJ ziekenhuis in Amsterdam. Deze afspraak cancel ik en verplaats ik. De eerst volgende mogelijkheid is 16 november. De week ervoor probeer ik mijn moeder al een beetje voor te bereiden dat ze naar het ziekenhuis gaat voor een scan. De volgende dag is ze dat weer vergeten en ze maakt een afspraak op dezelfde dag met de tandarts.

Ik kom er later in de week achter en probeer haar duidelijk te maken dat de CT scan toch echt belangrijker is en dat ik de tandarts voor haar ga afbellen. Eigenwijs als ze is, meldt ze me dat ze toch niets meer weet als we bij de arts zijn en ik vertel haar dat het juist handig is anders komt ze niet in aanmerking voor een plekje voor beschermd wonen.

Tegenwoordig moet alles geïndiceerd worden anders krijg je geen toewijzing tot een verzorgingshuis. Ze willen je graag zo lang mogelijk thuis houden met thuiszorg en dergelijke maar ik merk dat mijn mams haar wereld steeds kleiner wordt daar ze niet meer goed weet waar ze is of welke bus ze moet nemen. Dingen die voor haar tot haar tachtigste zo vanzelfsprekend waren worden spannend en eng. In haar hoofd maakt ze steeds alle reisjes naar de stad en naar het strand maar in de realiteit gebeurt het niet meer.

Op de dag van de scan haal ik haar op in Amsterdam en gaan we samen naar het ziekenhuis. Onderweg vraagt ze waar we naar toe gaan. Ik vertel haar wederom wat de bedoeling is en dat het handig voor de case manager is om te weten of ze wel of niet een indicatie heeft om voor een verzorgingshuis in aanmerking te komen. Ze zegt dat ze te zenuwachtig is om de vragen te beantwoorden en ik stel haar gerust.

Wat moet het toch ontzettend lastig zijn om te beseffen dat je geheugen je in de steek laat. De dagen van de week, de verjaardagen van je kinderen en kleinkinderen, het gebruik van de wasmachine of het gebruik van andere apparaten. Gelukkig is haar lange termijn geheugen nog goed en praten we veel over vroeger en haar liefde voor dansen en muziek.

Praten over het nu gaat haar nog goed af en soms heb ik ook het gevoel dat ik best wat dingen met haar kan bespreken over de dagelijkse dingen. De dag erna weet ze echter niet meer precies waar het over ging maar voelt ze wel de emotie die er bij hoorde en dat gaat niet altijd even goed. Soms staat ze op en denkt dan dat iedereen boos op haar is en ze belt me dan op om te vragen of dat zo is. Inmiddels hebben we een briefje opgehangen bij haar bed waarop staat dat we heel veel van haar houden.

Na de scan, het hartfilmpje, diverse geheugen testen, gesprekken en bloedtest krijgen we de uitslag voor zover die nu gegeven kan worden.

Dementie wordt geconstateerd in een gevorderd stadium. Beng! Wat komt dit binnen bij ons allebei. Na mijn vader dus nu ook mijn moeder. Pffff ik vermoedde het natuurlijk wel want het is ook al drie jaar aan de gang maar om het nu definitief vastgesteld te krijgen is toch wel een ander iets. Tevens wordt geconstateerd dat haar hartfilmpje niet goed is en we worden doorverwezen naar de cardioloog waar we begin december naar toe kunnen.

Welke vorm van dementie en in welke hoedanigheid zij die heeft, horen we 12 januari 2016 daar de arts er de komende weken niet is. Dus wederom wachten tot we een indicatie kunnen aanvragen bij het CIZ om geplaatst te kunnen worden op de wachtlijst van het Schouw die gemiddeld 2 jaar is.

Ik besef me wel degelijk dat er tijdens het rouwen over mijn vader het rouwen over het weer gaan verliezen van een ouder alweer begonnen is. Beetje voor beetje veranderen zij door de dementie, elke dag een beetje afscheid nemen. Een proces dat onomkeerbaar is.

Ik breng mijn moeder naar huis en drink nog een kopje thee met haar. Ik zie de nieuwe kleding van H&M die wij vorige week vrijdag samen in Nieuwegein gekocht hebben op het bed liggen met de kaartjes er nog aan. Ik vraag nog even of ze blij is met haar kleding en waar dat mooie beige vest is wat we erbij gekocht hebben. Vest? Nee hoor ik heb geen vest gezien. Jawel mam, zo’n mooi wollen vest voor over die leuke shirts heen. Nou die zal ik dan wel verloren zijn. Zucht, ik kijk even in haar kasten maar ik kan het vest zo snel niet vinden. Ik stel mijn moeder gerust en zeg tegen haar dat hij wel weer tevoorschijn komt. Ik geef haar een knuffel en een kus en ga richting huis om nog een paar uurtjes te werken voordat we onze dochter op gaan halen van Schiphol.

 

 

 

 

Blijf jij liever op bed op maandag?

Vooral de maandag valt me elke keer weer zwaar. Je zou zeggen dat het, na bijna een jaar zoeken naar die leuke functie, wel went om de maandag te starten maar ik vind het de lastigste dag van de week. Mijn partner vertrekt naar zijn werk na een gezellig weekend en onze dochter breng ik even snel in mijn jogging outfit naar de bus omdat zij weer voor een week naar Amsterdam vertrekt voor haar studie geneeskunde. Ik zie allemaal mensen fris en fruitig op weg naar hun werk gaan, de een op de fiets de ander met de auto of het openbaar vervoer. Het is lekker druk op straat en ik denk terug aan de tijd dat ik bij mooi weer mijn fiets pakte om naar mijn werk te gaan, tenminste als ik geen afspraak buiten de deur had.

Ik voel een steek van binnen en besef me dat ik er niet meer bij hoor. Ik hoor niet meer bij de werkenden die elke dag dingen meemaken en nieuwe uitdagingen kunnen aangaan, vergaderingen bijwonen en gezamenlijk lunchen. Geen leuke gesprekken en grappen met of over collega’s. Samen lunch wandelen of interessante marketing bijeenkomsten bij NOC*NSF bezoeken. Met elkaar toewerken naar een Europees of Wereld kampioenschap of mezelf leuk aankleden in de ochtend voor een nieuw te starten werk dag.

Ik rijd richting huis en ga naar binnen. Ik neem een douche en probeer mijn gedachten op een andere golflengte te brengen. Boventallig worden en werkzoekende te zijn in deze huidige tijd en met mijn leeftijd valt misschien niet mee echter het schept ook de mogelijkheid een nieuwe koers te gaan varen en mijn horizon te verbreden om te kijken naar nieuwe kansen en mogelijkheden.

Nadat ik me heb aangekleed, loop ik naar beneden en ga achter mijn laptop zitten. Ik struin Twitter, LinkedIn en andere Social media af naar interessante vacatures en artikelen. Ik selecteer er een aantal en verplaats ze naar mijn leeslijst voor later. Ik neem een kop koffie en log me in voor het webinar over Social Media dat om 10.00 uur begint. Ik zie dat er meer dan 50 mensen hebben ingelogd. Ik heb er zin in!

Ik zie Irene Ogier in beeld verschijnen en zij start het webinar. Zij is ook net een mens, hakkelt af en toe en schenkt koffie in tijdens het webinar. Het is haar eerste webinar en ik denk wauw dat doet ze toch maar even. Ze geeft ons nuttige informatie en legt ons in een overzichtelijke presentatie heel veel uit over het onderwerp.

Na het webinar voel ik me heerlijk. Ik heb me nuttig gemaakt, me verbonden met een groep mensen met dezelfde interesse, nieuwe tools geleerd waardoor ik geïnspireerd raak om hiermee verder te gaan. Ik voel me veel beter dan voor het webinar en besef dat ik in beweging moet blijven zodat er vanzelf nieuwe wegen en mogelijkheden ontstaan voor de toekomst.

Ik loop naar de kapstok en pak mijn jas voor een stevige herfst wandeling, mijn hoofd vol ideeën en plannen. Wauw wat een mooie start van de maandag!

Naam(vereist)

E-mail(vereist)

Website

Reactie(vereist)

Verstuur

Δ

I

Hoe doe jij een jas uit?

Heb jij dat ook wel eens? Last van je onderrug, je nek of ergens daar tussen in? De laatste paar maanden kamp ik met pijn en stijfheid in mijn onderrug, zodanig dat ik er af en toe flink chagrijnig van wordt en dat beinvloedt dan weer mijn creativiteit, zin en daadkracht om de dingen te doen die ik zo graag wil doen. Kortom zo’n vicieuze cirkel waar je even niet uitkomt.

Dus inderdaad een bezoek aan de huisarts gepland en ik vertelde hem dat ik sinds een langere tijd, en na een val over wat vloeibaar wasmiddel in de badkamer, regelmatig last heb van mijn rug. Na wat gemompel en wat testjes schreef hij een verwijsbriefje voor een Caesar therapeut uit. Geen idee dus wat precies de oorzaak is. Volgens de huisarts een vrij vaag gebied.

Ik vraag me af waarom hij mij niet doorstuurt naar een Orthomanueel arts of een Craniosacraal therapeut. Geen idee. Dus wat doe ik, ik ga eerst weer zelf op onderzoek uit. Print oefeningen uit voor lage rugpijn, sleep het matras van mijn dochter naar mijn slaapkamer om een harder matras uit te proberen. Na een paar dagen aanmodderen en uitproberen gebeurt er niet veel, ik voel nog steeds de beperking en hoewel ik van nature een inspirator puur sang ben en altijd weer mogelijkheden zie, zie ik nu alleen maar donkere wolken voorbij komen. En ja buiten regent het ook nog eens een keer. Ik lees bij een vriendin in het boek ‘De sleutel tot zelfbevrijding ‘ van Christiane Beerlandt dat mensen met onderrug problemen vaak creatieve energieën blokkeren door zelftwijfel, niet erkend worden in hun werk, niet bewonderd worden in hun productie. Je miskent je waarde, je verschuilt je. Aan de andere kant maak je je kwaad om dit gevoel van aanhankelijkheid en onzekerheid. En emoties stapelen zich op en zetten zich vast op de rug of in de nek.

Toen ik dit las, herkende ik mij wel daarin. Ik ben sinds ik “In Between jobs” zit heel hard aan het proberen mijn eigenwaarde via de buitenwereld te verkrijgen, te laten zien wat ik voor een ander kan betekenen en cijfer mezelf weg. Toen mijn zusje afgelopen maandag belde, hebben we hier over gesproken en bood zij mij aan bij haar praktijk in Amsterdam langs te komen voor een individueel consult “Jassentechniek”. De Jassentechniek stelt je in staat om – in een korte tijd – een enorme hoeveelheid ballast (lees jassen) los te laten. Deze techniek geeft uitstekende resultaten bij burn-out, angsten, spanning, stress, onverwerkte trauma’s, ptss, vermoeidheidsklachten en een groot aantal fysieke klachten,

Mijn vraag is waarom heb ik het nodig dat anderen mij bevestiging of complimenten geven en kom ik zelf niet tot volledige bloei? Terwijl ik een kei ben in het inspireren , coachen, trainen en op weg helpen van startende ondernemers of mensen met coaching vraagstukken, lukt het mij zelf niet tot volle bloei te komen en mijn successen te pakken. Dat is best een interessant vraagstuk. En wie weet de oorzaak van mijn rugklachten en vermoeidheid.

Vandaag ben ik naar de praktijk van mijn zusje Caroline Schaay geweest in Amsterdam
( http://www.carolineschaay.nl ). In haar sfeervolle en warmte uitstralende praktijkruimte heeft zij samen met mij gekeken naar de ballast (negatieve overtuigingen en patronen) die mij weerhouden de dingen te doen die ik wil doen. Al deze negatieve patronen hebben zich vastgezet en door deze “Jassentechniek” methode is zij in staat deze ballast los te maken.

Na een sessie van 1,5 uur was ik energiek en moe tegelijk. Ik heb het heerlijk over me heen laten komen en liet met vol vertrouwen door Caroline door de sessie leiden. Ook al ken je haar niet haar warme en lieve uitstraling laat jou al direct voelen dat ze er voor JOU is en dat je in vertrouwen de sessie kan laten doen.

Ik ben nu net thuis en voel me goed……..ik laat jullie weten hoe het verder gaat…..voorlopig ga ik met de door Caroline aangereikte technieken aan de gang……..en daar ben ik heel blij mee 🙂

Mannen in huis, tuin en keuken gebruik……..

Luid gelach gonst door de hal richting secretariaat. Onze collega komt toch maar eens even polshoogte nemen waar dit gelach vandaan komt. Het mag wel heel grappig zijn…..
Ze vraagt ons wat er aan de hand is en met zijn vieren kijken we haar en elkaar aan en proesten het uit. ‘Wat denk je’ vragen we haar. Het gaat natuurlijk over mannen en in dit geval voor de verandering eens over onze mannen in huis, tuin en keuken gebruik.

Van bacteriën in vaatdoekjes tot het opereren van kip op een satéprikker. Ieder van ons heeft zo zijn eigen verhaal. Een collega vertelt dat zij ziek was, wat niet vaak voorkomt natuurlijk bij vrouwen want die gaan normaal gesproken gewoon door met kleine kinderen, maar ze was echt op het punt van: ‘ik ga weer terug naar bed, doe jij de rest?’ Maar helaas, na wat schoorvoetend te hebben gemeld dat ze een kopje thee zou willen hebben, gaf hij als enige reactie ‘ja graag’ en las verder in de krant die zijn aandacht volledig in beslag hield.

Waarschijnlijk las hij het zeer interessante artikel dat afgelopen zaterdag in de bijlage vrouw van de Telegraaf stond. Dit artikel gaf duidelijk uitleg over het voorkomen van het vreselijke bestaan van duizenden bacteriën op kraanknoppen, vaatdoekjes, gootstenen en theedoeken. Wat eventueel zou helpen om de beestjes te doden? Een aantal seconden het vaatdoekje in de magnetron houden bij een hogere temperatuur dan 60 graden is voldoende om de beestjes om zeep te helpen of het dragen van de oude rubberen handschoenen zodat je zo heet mogelijk (60 graden) de vaat kan doen.

Dit artikel heb ik afgelopen weekend samen doorgenomen met mijn partner. Hij gaat tot nu toe veel te lief met deze monstertjes om. Ze blijven zich voortplanten omdat hij ze gewoon van de ene naar de andere kant van de aanrecht zwiept in plaats van het toepassen van de harde methode. Mijn vriend is lief en zacht van karakter dus ik begrijp zijn aanpak natuurlijk wel. Maar er is echt geen ruimte voor mij en nog eens duizenden kleine wezentjes, zo egoïstisch ben ik wel. Dus hebben we besloten deze smerige creaturen langzaam te elimineren in de keuken.                        

Mijn collega was inmiddels teruggegaan naar bed om uit te zieken. Haar man inmiddels naar zijn werk. Hèhè ze kon even ziek zijn. Het duurde echter niet lang. Het kinderdagverblijf belde dat haar zoontje echt opgehaald diende te worden daar hij buikgriep had. Moeders kunnen ook echt niet ziek zijn…..

Na al dit “gefoeter” over en weer over onze mannen komen we tot de conclusie dat we eigenlijk best wel wat van ze kunnen leren……gewoon door eens minder krampachtig met het huishouden bezig te zijn, het begrip ik doe het zo iets te vergroten, minder dwangmatig kussentjes of andere frutsels weer op zijn plek te leggen etc. etc.

Aan de andere kant hopen wij ook dat onze mannen iets van ons leren zodat uiteindelijk als resultaat een warm, sfeervol en redelijk bacterie vrij wooncomfort ontstaat met meer tijd voor elkaar.

En tenslotte balans………..