Vandaag was dan toch de dag aangebroken dat we het niet langer meer konden uitstellen. We moesten nu toch echt wat dozen in gaan pakken en ook wilden we weten wat mijn moeder graag wilde mee nemen naar het verzorgingstehuis.
Mijn dochter en ik hadden zeven dozen meegenomen voor de fotolijstjes, beeldjes en prulletjes. Mijn moeder was in de ochtend in een vrij rustige stemming en ze deed ook goed mee bij het bepalen wat wel en niet mee moest. Bijna alles wilde ze natuurlijk mee. Ja dat beeldje was nog uit de familie en dat schilderijtje had ze van Maike gekregen.
Zo ging het maar door en voor we het wisten waren de zeven dozen vol. Nog niet eens gevuld met kleding en schoenen. Een paar dagen geleden hadden Maike en ik bij Ikea een grote 2 deurs linnenkast van 2.35 hoogte gescoord en een leuke kleine eettafel voor in haar nieuwe kamer.
De bejaardenhuizen van onze grootouders
Tegenwoordig zijn de kamers niet meer zoals vroeger in het ouderwetse bejaardenhuis waar onze oma’s en opa’s naar toe gingen als het niet meer zo makkelijk ging en ze iets van steun nodig hadden. Nu is het een enkele kamer met zo’n vreselijk hoog/laag bed met zo’n rare achterkant zoals in het ziekenhuis waar je niet zoals wij van plan waren een leuk sprei overheen kan trekken en er een leuke bank van kan maken overdag. Ook een eigen dekbed meenemen of linnen- en beddengoed wordt niet op prijs gesteld.
Te positief gedacht dus. Nou ja van dat bed maken we wel iets, dat komt goed. Een paar leuke rieten manden eronder en het wordt wel iets denken we optimistisch.
Welke stoelen wil je mee? Mijn moeder wil haar 2 zits bank mee en 3 rieten stoelen en haar 4 eetkamerstoelen. Nou we nemen ze gewoon mee en dan zien we wel hoe vol het is. Misschien kunnen ze op de gang oppert mijn moeder als er geen plek meer is.
Live, love, laugh in een hippe kamer
We plukken alle schilderijtjes met spreuken zoals: Live, Love, Laugh en I am going to the Beach van de wand en pakken ze ook in voor haar nieuwe kamer. Als ze er dan toch heen moet dan maken we er gewoon een hippe kamer van. Ikea gordijnen, taupe kleur met zilveren ringen en roede hebben we ook al meegenomen. Dat is ieder geval beter dan die vreselijke standaard gele gordijnen die er nu hangen.
Mag ik ook nog wat spulletjes uit de keuken meenemen, vraagt mijn mams. Nou mam dat hoeft niet hoor zeg ik want je hebt daar een restaurant dus je hoeft niet meer te koken. Ik merk dat ik het lastig vind om dit te zeggen. Ik vind het echt te zot voor woorden dat er helemaal geen klein keukentje meer is in haar kamer waar je een eitje kunt koken of een kopje koffie kunt zetten. Daar waar mijn mams nog haar vertier uit haalde, namelijk lekker kokkerellen en genieten van verse andijvie met een gehaktballetje en het bereiden ervan wordt haar nu ook afgenomen.
Zachtjes strijk ik door haar haar
Het is zo jammer dat er niet op maat wordt afgestemd op de bewoner. Wel of niet een kleine pantry of normaal bed naar keuze tegen eventueel extra kosten. Indien de bewoner niet meer kan koken zou de pantry nog dienst kunnen doen als aanrecht met koffie en thee koker erop.
Opeens uit het niets begint mijn moeder te huilen en ze sluit zich op in haar slaapkamer. We laten haar even betijen en na zo’n vijf minuten loop ik bij haar de kamer in en ga naast haar zitten op het bed. Ik sla mijn arm om haar heen en troost haar. Strijk haar zachtjes door haar haar en streel haar zachte handen met de opgezwollen aderen. Echt mijn moeders lieve handen. Ze heeft het moeilijk, ze voelt dat dit toch wel heel echt aan het worden is. Haar veilige huis verlaten na 14 jaar toch wel heel ingrijpend voor haar. Mijn zelfstandige moeder die nu in de overgave moet gaan en zich moet laten verzorgen. Zo niet passend bij haar sterke karakter.
Onder de mensen zijn
Ik probeer haar moed in te spreken en de “leuke” dingen voor te houden die er in het huis te vinden zijn. Voor haar is namelijk het onder de mensen zijn een belangrijk voordeel van deze verhuizing. We hopen dat ze daardoor weer een beetje zin krijgt in haar leventje dat steeds kleiner en eenzamer wordt op haar flat in Amsterdam Noord.
Na een halve dag inpakken, merken we dat het voor haar genoeg is en we schuiven de dozen een beetje in de ruimte ernaast zodat ze toch nog een beetje uit de dozen zit. Het is vrij kaal in haar kamer, alle fotolijstjes en prulletjes die het zo gezellig maken, zitten al in de dozen. Nog 1 dagje in de dozen moet toch wel lukken hè mam vraag ik. Ja hoor, zegt ze dat gaat wel lukken. Vrijdag komen we weer en dan ga jij lekker naar de kapper en gaan wij je nieuwe kamer inrichten mam, goed plan? Ja is goed zegt ze nog.
We nemen afscheid en lopen bepakt en bezakt met wasgoed en breekbare spulletjes richting auto. Ik rijd de ring op richting Amsterdam West om Maike af te zetten bij haar huis en vervolgens rijd ik richting Vianen. Het viel alles bij elkaar best mee realiseer ik me.
En dan komt het er toch uit
Thuis gekomen gooi ik de was in de wasmachine en werk nog wat achter de computer. Vervolgens bereid ik het eten voor en komt Eric thuis. We spreken samen de dag door onder het genot van een wijntje en gaan aan tafel. Dan gaat de telefoon en ik zie dat het mijn moeder is met haar mobiele telefoon. Haar vaste telefoon is al door KPN afgesloten en we hebben de telefoon ook al in de verhuisdoos gestopt.
Mijn moeder is helemaal in de war en vraagt mij of zij zich had opgegeven voor het tehuis. Ik beaam het en vertel haar dat ze al een hele poos stond ingeschreven op de wachtlijst. Ze vindt het maar niets tussen al die dozen en weet ook helemaal niet meer dat wij er die dag zijn geweest en met welk doel.
Ze huilt en weet het niet meer. Ik voel dat ik helemaal in paniek raak hierdoor. Wat is Alzheimer toch een vreselijke ziekte voor alle partijen. Ik voel me zo tekort schieten en schuldig over wat hier nu gebeurt. Waarom zal je je afvragen. Ja dat is moeilijk te beschrijven.
Out of control
Ik voel me zo out of control. Ik kan gewoon helemaal niets doen om het goed te doen, helemaal niets. Dit voelt zo devestating (ik heb hier geen goed Nederlands woord voor). Even daarvoor vertelt Eric me ook nog dat er een soort medicijn wordt gebruikt in dit soort tehuizen zodat mensen rustig worden en blijven. Een medicijn tegen schizofrenie en kan leiden tot uitval van spieren en gewrichten zodat je bedlegerig wordt en snel sterft. Dit heeft een collega van Eric ondervonden met zijn moeder en is hiertegen in actie gegaan zodat zij het niet meer toegediend krijgt.
Elk uur 4 mensen met dementie erbij
Alle beelden rondom mijn vader van een jaar geleden kwamen direct weer bij mij naar boven. Tegen ons hebben ze gezegd dat mijn vader gevallen was en daardoor last had van zijn rug. Dit geloofde ik ook. Echter binnen no time had hij helse rugpijnen en werd hij bedlegerig met alle gevolgen van dien. Hij zag nog steeds beestjes in zijn eten en op zijn handen en het was zo intens verdrietig hem zo te zien verdwijnen. En wellicht is er geen verband maar het zet je toch aan het denken.
Het verdriet van toen en mijn verdriet om wat er nu is, komt samen en ik snik het ineens uit en ik huil vervolgens zo heftig dat het lijkt of het van heel diep uit mijn lijf komt.
Elk uur komen er in Nederland 4 patienten met dementie bij. In Nederland zijn er momenteel 260.000 mensen die aan dementie lijden en dit wordt alleen maar meer. Een op de vijf mensen krijgt een vorm van dementie en daarom is het zo ontzettend belangrijk dat wij de hersenstichting steunen zodat zij verder kunnen gaan met de belangrijke onderzoeken die noodzakelijk zijn ter voorkoming of genezing van deze ziekte.
Ik besef me dat ik dit verdriet even heel diep had weggestopt voor mezelf. Het lucht op zo hard te huilen en tevens besef ik dat ik totaal machteloos ben om wat er komen gaat.
Okee, denk ik, het is nog niet indicatie 7 en een gesloten inrichting zoals bij mijn vader vorig jaar maar indicatie 4 a 5 bij mijn mams. Maar ik besef me ook terdege dat het nooit meer beter wordt dan dit moment. En dit moment is nu alweer voorbij.
*Steun de hersenstichting en wordt donateur, doneer via 0800-1170
Josie's 