Bam! Weer een diagnose dementie

Vandaag kwam de dankbetuiging binnen naar aanleiding van de uitvaart van mijn lieve paps. Wat een mooie foto staat er op de voorkant van het kaartje, echt zoals ik hem graag herinner.

Het is alweer bijna vijf en een halve week geleden dat hij overleden is en toch lijkt het alsof het gisteren is gebeurd. En ondanks dat het nog maar zo kort is, gaat het leven gewoon weer verder alsof er niets gebeurd is. En ik voel me verdoofd, verdrietig, eenzaam en soms boos.

Natuurlijk ben ik ook blij dat hij niet langer meer gevangen zit in zijn dementie en afasie en dat hij weer zo vrij als een vogel is, dat wel. Maar dat het zo snel zou gaan, had niemand verwacht. Na vier jaar gevangen te zijn geweest in zijn ziekte kan hij nu weer vrij zijn, vrij als een vogel en daar ben ik wel blij om. Het proces van dementie is genadeloos hard, voor de persoon zelf en voor zijn naaste omgeving. Super veel respect voor mijn bonusmoeder die zo lang voor hem heeft gezorgd in zijn vertrouwde omgeving.

En nu het proces van mijn moeder. Op de dag van de crematie van mijn vader staat de CT scan van mijn moeder gepland in het Boven IJ ziekenhuis in Amsterdam. Deze afspraak cancel ik en verplaats ik. De eerst volgende mogelijkheid is 16 november. De week ervoor probeer ik mijn moeder al een beetje voor te bereiden dat ze naar het ziekenhuis gaat voor een scan. De volgende dag is ze dat weer vergeten en ze maakt een afspraak op dezelfde dag met de tandarts.

Ik kom er later in de week achter en probeer haar duidelijk te maken dat de CT scan toch echt belangrijker is en dat ik de tandarts voor haar ga afbellen. Eigenwijs als ze is, meldt ze me dat ze toch niets meer weet als we bij de arts zijn en ik vertel haar dat het juist handig is anders komt ze niet in aanmerking voor een plekje voor beschermd wonen.

Tegenwoordig moet alles geïndiceerd worden anders krijg je geen toewijzing tot een verzorgingshuis. Ze willen je graag zo lang mogelijk thuis houden met thuiszorg en dergelijke maar ik merk dat mijn mams haar wereld steeds kleiner wordt daar ze niet meer goed weet waar ze is of welke bus ze moet nemen. Dingen die voor haar tot haar tachtigste zo vanzelfsprekend waren worden spannend en eng. In haar hoofd maakt ze steeds alle reisjes naar de stad en naar het strand maar in de realiteit gebeurt het niet meer.

Op de dag van de scan haal ik haar op in Amsterdam en gaan we samen naar het ziekenhuis. Onderweg vraagt ze waar we naar toe gaan. Ik vertel haar wederom wat de bedoeling is en dat het handig voor de case manager is om te weten of ze wel of niet een indicatie heeft om voor een verzorgingshuis in aanmerking te komen. Ze zegt dat ze te zenuwachtig is om de vragen te beantwoorden en ik stel haar gerust.

Wat moet het toch ontzettend lastig zijn om te beseffen dat je geheugen je in de steek laat. De dagen van de week, de verjaardagen van je kinderen en kleinkinderen, het gebruik van de wasmachine of het gebruik van andere apparaten. Gelukkig is haar lange termijn geheugen nog goed en praten we veel over vroeger en haar liefde voor dansen en muziek.

Praten over het nu gaat haar nog goed af en soms heb ik ook het gevoel dat ik best wat dingen met haar kan bespreken over de dagelijkse dingen. De dag erna weet ze echter niet meer precies waar het over ging maar voelt ze wel de emotie die er bij hoorde en dat gaat niet altijd even goed. Soms staat ze op en denkt dan dat iedereen boos op haar is en ze belt me dan op om te vragen of dat zo is. Inmiddels hebben we een briefje opgehangen bij haar bed waarop staat dat we heel veel van haar houden.

Na de scan, het hartfilmpje, diverse geheugen testen, gesprekken en bloedtest krijgen we de uitslag voor zover die nu gegeven kan worden.

Dementie wordt geconstateerd in een gevorderd stadium. Beng! Wat komt dit binnen bij ons allebei. Na mijn vader dus nu ook mijn moeder. Pffff ik vermoedde het natuurlijk wel want het is ook al drie jaar aan de gang maar om het nu definitief vastgesteld te krijgen is toch wel een ander iets. Tevens wordt geconstateerd dat haar hartfilmpje niet goed is en we worden doorverwezen naar de cardioloog waar we begin december naar toe kunnen.

Welke vorm van dementie en in welke hoedanigheid zij die heeft, horen we 12 januari 2016 daar de arts er de komende weken niet is. Dus wederom wachten tot we een indicatie kunnen aanvragen bij het CIZ om geplaatst te kunnen worden op de wachtlijst van het Schouw die gemiddeld 2 jaar is.

Ik besef me wel degelijk dat er tijdens het rouwen over mijn vader het rouwen over het weer gaan verliezen van een ouder alweer begonnen is. Beetje voor beetje veranderen zij door de dementie, elke dag een beetje afscheid nemen. Een proces dat onomkeerbaar is.

Ik breng mijn moeder naar huis en drink nog een kopje thee met haar. Ik zie de nieuwe kleding van H&M die wij vorige week vrijdag samen in Nieuwegein gekocht hebben op het bed liggen met de kaartjes er nog aan. Ik vraag nog even of ze blij is met haar kleding en waar dat mooie beige vest is wat we erbij gekocht hebben. Vest? Nee hoor ik heb geen vest gezien. Jawel mam, zo’n mooi wollen vest voor over die leuke shirts heen. Nou die zal ik dan wel verloren zijn. Zucht, ik kijk even in haar kasten maar ik kan het vest zo snel niet vinden. Ik stel mijn moeder gerust en zeg tegen haar dat hij wel weer tevoorschijn komt. Ik geef haar een knuffel en een kus en ga richting huis om nog een paar uurtjes te werken voordat we onze dochter op gaan halen van Schiphol.